sábado, 1 de noviembre de 2014

Ultimo dia del "Verano": Vamos a Arbizu!!

Ya que el "cambio de estación" estaba anunciado para el Domingo, decidimos aprovechar el ultimo día de verano yendo a Arbizu, al recorrido en el que tuvo lugar la carrera de enduro de este año.

A las 7 de la mañana Toberal y yo íbamos a buscar a Rastre. Salimos bastante puntuales y a las 8:20 ya estábamos encima de la bici dirección a los preciosos hayedos y robledales de las faldas de Aralar.


La mañana era fresca y no nos quitamos la camiseta larga en toda la primera subida. Estos parajes Navarros no dejan de sorprenderme, y la verdad que son recomendables para un paseo en cualquier época de año. Me recuerda lo difícil que lo tenemos para encontrar en las cercanías de Bergara unos bosques tan antiguos y auténticos como estos, menos mal que estos no están lejos y de vez en cuando podemos venir a visitarlos, espero que perduren durante mucho tiempo.



Fuimos disfrutando de las vistas que nos ofrece el bosque toda la subida. Una vez arriba, ponernos las protecciones y a disfrutar de la bajada, un poco tapada por las hojas que ya empiezan a caer de los arboles, y el terreno, puede decirse que incluso demasiado seco, pero nunca se le pueden poner pegas a estos senderos revirados que nos hacen disfrutar tanto. Vamos calentando, cogiéndole el tacto al terreno, y yo en concreto a la nueva "Nuke", nueva compañera de aventuras que espero me acompañe por mucho tiempo. Cogemos cada curva intentando disfrutar el máximo de ella, y dejamos a un lado todos los saltos que se nos quedan demasiado grandes, atacando solo esos pequeños, que para nosotros es suficiente, nos conformamos con levantar las dos ruedas unos pocos centímetros.

Para cuando nos damos cuenta ya estamos abajo, se hace corta pero cada metro de desnivel esta bien aprovechado. Comentamos las sensaciones de cada uno mientras nos quitamos las protecciones y la capa de abrigo, porque ahora toca la subida larga.

Salimos a la carretera solo durante unos cuantos metros y enseguida cogemos un cruce a la derecha para empezar la subida por una pista. Según vamos ganando altura van mejorando el terreno y las vistas. El camino cada vez es mas estrecho y hay tramos técnicos muy exigentes que nos hacen esforzarnos a tope para intentar no poner el pie en el suelo. Rastre casi lo consigue pero algunos tramos requieren conocer la mejor trazada y no admiten ningún fallo, puede que la próxima vez. A Toberal y a mi nos cuesta un “poco” mas pero poco a poco y con una sonrisa en la cara, todos vamos ganando altura y la subida se va terminando sin darnos cuenta.





En la cima, cerca de un collado en las faldas del Putxerri, toca recuperar energías. Frutos secos, cereales... y nos quedamos con las ganas de un pintxo y un refresco, porque para esta hora ya se ha templado el día (o por lo menos ya nos hemos calentado nosotros). Después de la foto de rigor y con las protecciones puestas otra vez, emprendemos la segunda bajada del día, esta ya es mas larga y mas rápida, con algún pequeño repecho que hace que pedaleemos con alegría por un sendero natural que nos habría gustado continuar durante horas, pero como casi siempre, se acaba en cuanto perdemos el desnivel que habíamos ganado.

Subimos otra vez por la primera subida, hasta el mismo punto, pero esta vez para atacar otra bajada natural, muy revirada, pasando muy cerca de los arboles, con zonas contra peraltadas y algún corte para darnos un chute de adrenalina. Legamos abajo enchufados y solo queremos mas y mas.

Toca la ultima subida, que nuevamente la hacemos por el mismo sitio que la primera. Una vez arriba, nos toca la ultima bajada, que esta muy bien preparada con peraltes y pequeños saltos, un trabajo digno de un bikepark. Empezamos la bajada tumbándonos todo lo que podemos en los peraltes, aprovechando la inercia que nos dan y pasándonos de largo en alguna frenada... disfrutando como niños. Que festival de curvas!!! un sitio perfecto para aprender a manejar la bici y cogerle la mano a la nueva montura. Hacemos una pequeña paradita para reagrupar y observar un pedazo de roble que parece milenario, y sin quedarnos fríos, otra vez para abajo. En cuanto nos damos cuenta estamos abajo, sonrientes y emocionados, con ganas de repetir todas las bajadas, pero ya habrá otros días en los que repitamos aventura, porque cada vez que vengo tengo mas ganas de volver a como dice la parienta “a mis pastos”.


Un gran día, con muy buena compañía. Aunque se que muchos se quedaron con ganas de venir a acompañarnos y me habría encantado compartir la aventura con ellos, pero eche en falta a uno en especial, con el que segurísimo que volveré cuando este recuperado.



AUPA ZIGOR!!! CADA VEZ QUEDA MENOS!!!


4 comentarios:

  1. ona Moli!!!
    plazer bat da zure kronikak irakurtzia,eta nola ez zure bonbardeotan parte hartzia,naiz eta hontara ezin juan izan...hurrenguan fijo!!!
    AUPA ZIGOR!!!!!
    turbi

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Turbi!!
      Girua pixkat lasaitzen danian hasi biharko gaz zeoze prestatzen hurrengo bonbardeorako.

      Eliminar
    2. Oso ona Moli, betiko moduan. Jubilatu baino lehenau, leku horretara juteko esperantziakin najak. Danok jun eskero tope tope izango zuan.

      Iñaki

      Eliminar
    3. Aupa Iñaki,
      Zaila izango da danok jutia, bat ez bada beste batek eukitzen dabelako konpromezua, baña egualdi ona itxen dabenian abixau ta planeaukou bisita bat ahal dogun danokin.

      Eliminar